Spandau: Το θρυλικό πολυβόλο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου


23/4/2015






Κάθε SCALE πολεμικό αερομοντέλλο που θέλει να ...σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να είναι εφοδιασμένο και με τα ανάλογα SCALE όπλα που έφερε και το αυθεντικό αεροπλάνο!

Όμως, γεγονός είναι ότι οι αερομοντελιστές δεν δίνουν τη δέουσα σημασία για την αναπαράσταση των όπλων του μοντέλλου τους, είτε πρόκειται για αεροπλάνο του 1ου ή του 2ου Π.Π.

Στα πολεμικά Scale αεροπλάνα του 2ου Π.Π. τα όπλα ως επί το πλείστον ήταν κρυμμένα μέσα στην άτρακτο ή στα φτερά και προεξείχε μόνο η κάννη του όπλου ή ίσως ούτε και αυτή. Στα αεροπλάνα όμως του 1ου Π.Π. τα πολυβόλα ήταν εξωτερικά, είναι λοιπόν ουσιώδες (και θεαματικό) να εφοδιάζουμε τα μοντέλλα μας με αναπαραστάσεις των όπλων εκείνης της εποχής.

Στα Ελληνικά μοντελοδρόμια όμως, σπάνια βλέπει κανείς αεροπλάνα του 1ου Π.Π.

Η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική στο εξωτερικό, όπου τα αεροπλάνα του 1ου Π. Π. κατέχουν μια περίοπτη θέση στα μοντελοδρόμια και αυτός είναι ο λόγος που αρκετές εταιρείες κατασκευής αερομοντελιστικών αξεσουάρ προσφέρουν μεταξύ άλλων και τα πολυβόλα των αεροπλάνων του 1ου Π.Π. σε διάφορες κλίμακες.

Για παράδειγμα η Αμερικανική εταιρεία Williams Brothers Model Products προσφέρει όλη την γκάμα των πολυβόλων των αεροπλάνων του 1ου Π.Π. σε κλίμακες 1:6 και 1:4 και μερικά από αυτά και σε giant scale:


Τα μοντέλλα των κυριότερων πολυβόλων των αεροπλάνων του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου από την Williams Brothers Model Products. Η εταιρεία βγάζει και πολλά άλλα ενδιαφέροντα αερομοντελιστικά αξεσουάρ

Αξίζει να επισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο της εταιρείας, για να δείτε και πολλά άλλα ενδιαφέροντα προϊόντα της:

Williams Brothers Model Products

Προσέξτε όμως ότι τα πολυβόλα που βγάζει η εταιρεία είναι όλα σε μορφή ΚΙΤ και όχι προκατασκευασμένα. Απλά, εύκολα ΚΙΤ, αλλά πάντως ΚΙΤ.

Επίσης και η BALSA USA που ειδικεύεται στα αεροπλάνα του 1ου Π.Π., βγάζει τα δικά της ΚΙΤ πολυβόλων, τα οποία μάλιστα διαθέτει και σε πολύ μεγάλα μεγέθη, ακόμη και σε κλίμακα 1:2 ! Δεν νομίζω να υπάρχουν τόσο μεγάλα μοντέλλα, απλώς φαίνεται πως διαθέτει τα πολυβόλα για τους φανατικούς λάτρεις των αεροπλάνων και των όπλων του 1ου Π.Π.



Το  Vickers, το συμμαχικό πολυβόλο του 1ου Π.Π. σε κλίμακα 1:2, από την BALSA USA


...και το SPANDAU επίσης σε κλίμακα 1:2 από την BALSA USA

Επισκεφθείτε το SITE της BALSA USA για να δείτε όλα τα προϊόντα της:

BALSA USA

Τα όπλα του 1ου Π.Π. -όσον αφορά τουλάχιστον τα αεροπλάνα- δεν ήταν και πολλά: Το Vickers και Lewis Gun από την πλευρά των συμμάχων και το SPANDAU -IMG 08 και LMG 08 (και πολύ λιγότερο το κάπως προβληματικό, Parabellum MG 14) από την πλευρά των Γερμανών.

Τα πολυβόλα του 1ου Π.Π. ήταν σχεδόν όλα αντίγραφα του πολυβόλου που εφεύρε ο ευφυής Αμερικανός εφευρέτης Hiram Maxim. O Maxim κατοχύρωσε και πούλησε πολλές πατέντες στην Αμερική, από ποντικοπαγίδες μέχρι πιστολάκια για το κατσάρωμα των μαλλιών, αλλά κυρίως στον τομέα του ηλεκτρισμού. Σε ηλικία 26 ετών είχε πατεντάρει 276 εφευρέσεις !


Ο Hiram Maxim σε νεαρή ηλικία, σαν μηχανικός και εφευρέτης στην Αμερική

Οι πατέντες του ήταν τόσες πολλές μάλιστα, που οι βιομηχανικές εταιρείες της εποχής δυσκολεύονταν να τις υλοποιήσουν χρηματοοικονομικά! Ώσπου η Αμερικανική εταιρεία ηλεκτρισμού εκείνης της εποχής, έδωσε στον Maxim το υπέρογκο για την εποχή ποσό των 20.000 δολλαρίων ανά έτος για 10 χρόνια, προκειμένου να μην εφεύρει τίποτε άλλο σε αυτό το διάστημα !

Με αυτό το ποσόν και με το συμβόλαιο -υπό τύπον πρόωρης σύνταξης- που είχε υπογράψει, ο Maxim που ήταν τότε 41 ετών, μετανάστευσε στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Αγγλία, για να συνεχίσει εκεί τις εφευρέσεις του. Εκεί λοιπόν συνέβη κάποιο περιστατικό, για το οποίο οι γνώμες διίστανται. Ίσως να μην είναι και καθόλου πραγματικό.

Εν πάσει περιπτώσει η μια εκδοχή είναι,  ότι σε κάποια φιλική συνάντηση, ο ίδιος ο Maxim παρατήρησε, ότι για να επιτύχει κανείς στην Ευρώπη -όπου κάθε τόσο όλο και κάποιος πόλεμος ξεσπούσε- θα έπρεπε να εφεύρει ένα δραστικό όπλο, ώστε να μπορούν οι Ευρωπαίοι να σκοτώνονται πιο αποτελεσματικά μεταξύ τους !

Η άλλη εκδοχή είναι ότι ο Maxim βρισκόταν σε κάποια έκθεση ηλεκτρικών προϊόντων στο Παρίσι, όταν κάποιος γνωστός του του είπε, ότι εάν ήθελε να πλουτίσει, αρκεί να εφεύρισκε ένα όπλο που θα έκανε τους Ευρωπαίους να "κόβουν ο ένας το λαιμό του άλλου" πιο εύκολα!

Όπως και να έχει το πράγμα φαίνεται πως ο Maxim πείσθηκε γι αυτήν την ...αναγκαιότητα και πολύ γρήγορα άρχισε τις έρευνες και τις δοκιμές, για να καταλήξει το 1885 στην κατασκευή του πρώτου τελείως αυτόματου πολυβόλου, που παρουσίασε στον Αγγλικό στρατό.

Σε ανταπόδοση αυτών των ...εξαιρετικών για την ανθρωπότητα υπηρεσιών του, του απονεμήθηκε αργότερα (αφού πρώτα του δόθηκε η Βρεττανική υπηκοότητα) και ο τίτλος του "Sir" !


Ο Sir Hiram Maxim με τα παράσημα του για το ...ευαγές έργο του! Το πολυβόλο Maxim σφαγίασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο Maxim το πούλησε και στα δυο αντιμαχόμενα μέρη !

Το πολυβόλο του Maxim ήταν τελείως αυτόματο και εκμεταλλευόταν την ανάκρουση (δηλαδή το χτύπημα, την οπισθοχώρηση) της κάννης προς τα πίσω, κατά την στιγμή της εκτόξευσης του βλήματος. Ο χειριστής του όπλου αρχικά όπλιζε χειροκίνητα (συμπίεζε) ένα ελατήριο με την βοήθεια ενός μοχλού όπλισης. Το ελατήριο αυτό απελευθερωνόταν μόλις πάταγε την σκανδάλη και ενεργοποιούσε το κλείστρο, την σφύρα και τελικά τον επικρουστήρα, ο οποίος χτυπούσε το καψούλι της σφαίρας. Κατά την στιγμή της εκτόξευσης του βλήματος και με την ανάκρουση της κάννης προς τα πίσω, το κλείστρο και οι άλλοι μηχανισμοί οπισθοχωρούσαν και αυτοί προς τα πίσω, πετούσαν τον άδειο κάλυκα έξω και συμπίεζαν και πάλι το ελατήριο.Όσο η σκανδάλη ήταν πατημένη, ο κύκλος επαναλαμβανόταν.

Ατυχώς για τους Άγγλους και τους άλλους συμμάχους όμως, το όπλο του Maxim δεν έγινε αποδεκτό και με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό. Οι Άγγλοι παρήγγειλαν μόνο 3 κομμάτια μετά από 2 χρόνια, το 1887, για να το δοκιμάσουν. Αργότερα προμηθεύτηκαν και άλλα πολυβόλα που τα χρησιμοποίησαν κυρίως στους αποικιακούς πολέμους τους.

Αντίθετα οι Γερμανοί, πιο διορατικοί, αγόρασαν την πατέντα του Maxim και άρχισαν αμέσως να την αναπτύσσουν και να την βελτιώνουν, για να κατασκευάσουν τελικά το 1908 το δικό τους πολυβόλο, το MG-08, για χρήση από το πεζικό. Μάλιστα στις πρώτες δοκιμές του όπλου είχε παραστεί και ο ίδιος ο Keiser (Κάϊζερ - αυτοκράτορας)! Η ονομασία MG-08 προέρχεται από την λέξη "Maschinengewehr" που μεταφράζεται στα Ελληνικά σαν "πολυβόλο" και το "08" από το 1908, την χρονολογία που κατασκευάστηκε το πολυβόλο από τον Γερμανικό στρατό.

Εν τω μεταξύ και οι Άγγλοι εξέλιξαν το αρχικό σχέδιο του Maxim και κατασκεύασαν το δικό τους πολυβόλο Vickers. Η διαφορά είναι ότι οι Γερμανοί, που είχαν κατανοήσει τη μεγάλη σημασία του όπλου στη μάχη, το έφτιαξαν σε μεγάλους αριθμούς και όταν ξέσπασε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος είχαν ήδη μεγάλα αποθέματα του όπλου, που τα έριξαν αμέσως στις μάχες, με καταστρεπτικά για τους συμμάχους αποτελέσματα.

Το αρχικό Γερμανικό πολυβόλο, ο τύπος MG-08 του πεζικού, ήταν ένα πολύ βαρύ όπλο, με υδρόψυκτη κάννη με μανδύα ψύξεως, που στερεωνόταν σε μια βάση τύπου ελκήθρου. Ζύγιζε σχεδόν 70 κιλά και το χειρίζονταν 4 καλά εκπαιδευμένοι στρατιώτες. Μπορούσε να ρίχνει 450-500 σφαίρες ανά λεπτό, αλλά για να έχουν ακρίβεια οι βολές έπρεπε να ρίχνει "κατά ριπάς". Αλλιώς υπερθερμαινόταν η κάννη και το όπλο έχανε την ακρίβεια του ενώ η κάννη μπορούσε να παρουσιάσει ρωγμές. Άλλωστε κατά την διάρκεια της μάχης, ήταν πιθανό να χρειαστεί να αλλαχθεί αρκετές φορές η κάννη. Η πρακτική εμβέλεια του όπλου ήταν 2 χιλιόμετρα, αλλά με συστήματα υπολογισμού της βολής (δηλαδή όχι με οπτική επαφή) μπορούσε να ρίξει και πιο μακριά. Η μέγιστη εμβέλεια του ήταν περίπου 3.600 μέτρα.


Το MG-08 στην βαριά βάση του. Το όπλο ζύγιζε 26.5 κιλά, το νερό ψύξεως 4 κιλά και η βάση του 38.5 κιλά, σύνολο 69 κιλά! 


 

Αργότερα οι Γερμανοί κατασκεύασαν και μια πιο ελαφριά έκδοση του όπλου, που μπορούσε να μεταφερθεί πιο εύκολα και να το χειριστούν μόνο 2 στρατιώτες. Ήταν η έκδοση MG-08/15.

Το MG-08/15, η πιο ελαφριά έκδοση του MG-08. Στερεωνόταν σε δίποδο, ζύγιζε μόνο 17.8 κιλά με την βάση του συν 3 κιλά το νερό ψύξεως, σύνολο 20.8 κιλά. Το χειρίζονταν 2 στρατιώτες


Όταν άρχισαν οι πρώτες αερομαχίες, τα αεροπλάνα εξοπλίστηκαν κάποια στιγμή και αυτά με πολυβόλα, τα οποία αρχικά τα χειριζόταν ο πολυβολητής που καθόταν στην πίσω θέση, αν το αεροπλάνο ήταν διθέσιο (βλέπε και το άρθρο " Eindecker E.III - Η μάστιγα του Fokker").

Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν αρχικά το Parabellum MG14 και κατόπιν το MG-08 που παρουσίαζε λιγότερα προβλήματα στη λειτουργία του. Ασφαλώς ο υδρόψυκτος μανδύας της κάννης ήταν περιττός στα ύψη που πετούσαν τα αεροπλάνα και με την ροή του ψυχρού αέρα η κάννη μπορούσε να ψυχθεί πολύ αποδοτικά χωρίς νερό. Γι αυτό και ο μανδύας έγινε διάτρητος προκειμένου να μειωθεί το βάρος του όπλου και να γίνεται καλύτερη ψύξη, αλλά δεν μπορούσε να καταργηθεί τελείως, μιας και υποστήριζε μηχανικά την κάννη. Έτσι δημιουργήθηκε η έκδοση IMG-08 του όπλου.


Η αρχική έκδοση του όπλου που προοριζόταν για τα αεροπλάνα, η IMG-08. Δείτε πόσο διάτρητος έχει γίνει ο μανδύας ψύξεως. Αυτό όμως δημιουργούσε προβλήματα αντοχής και βλάβες


Στην αρχή οι Γερμανοί το παράκαναν με την ελάφρυνση του μανδύα ψύξεως και τον έκαναν τόσο πολύ διάτρητο, που το πολυβόλο είχε προβλήματα αντοχής και συχνές βλάβες. Αργότερα λοιπόν λιγόστεψαν τα ανοίγματα του μανδύα, αλλά ταυτόχρονα αφαίρεσαν υλικό από τις γωνίες του κυρίως σώματος του όπλου, και πάλι με σκοπό να λιγοστέψουν το βάρος του και έτσι δημιουργήθηκε η έκδοση LMG-08 που ήταν και η οριστική για τα αεροπλάνα.


Η έκδοση LMG-08 του όπλου. Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε, ο μανδύας ψύξεως δεν είναι πλέον τόσο πολύ διάτρητος. Οι σφαίρες ήταν στερεωμένες σε υφασμάτινο ιμάντα. Κάθε ιμάντας είχε 250 σφαίρες


Ένα άλλο σπουδαίο θέμα με το οποίο ασχολήθηκαν τόσο οι σύμμαχοι όσο και οι Γερμανοί, ήταν ο συγχρονισμός του πολυβόλου με την έλικα του αεροπλάνου, ώστε να μπορεί να βάλλει ανάμεσα από τα πτερύγια της. Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα το όπλο να είναι ακριβώς μπροστά από τον πιλότο, ο οποίος μπορούσε έτσι να "κλειδώσει"  το εχθρικό αεροπλάνο στο στόχαστρο του και να το καταρρίψει.

Προκειμένου όμως να μπορεί ένα πολυβόλο να συγχρονιστεί αποδοτικά με την έλικα, έπρεπε να είναι του τύπου "closed bolt", δηλαδή "κλειστού κλείστρου". Οι σύμμαχοι και οι Γερμανοί δεν το είχαν κατανοήσει αυτό από την αρχή και αυτό ήταν ένας από τους λόγους που οι πρώτες προσπάθειες συγχρονισμού με την έλικα αποτύγχαναν.

Ας πούμε ορισμένα πράγματα για την λειτουργία του πολυβόλου, προκειμένου να κατανοήσετε καλύτερα ποια επίδραση είχε ο τύπος του όπλου -ανοιχτού ή κλειστού κλείστρου (open/closed bolt) - στον συγχρονισμό του με την έλικα του αεροπλάνου.

Το κλείστρο του πολυβόλου είναι ένα μεταλλικό εξάρτημα που ωθεί την σφαίρα μέσα στην θαλάμη και σφραγίζει την θαλάμη κατά την στιγμή της εκπυρσοκρότησης.

Στα ανοιχτού κλείστρου όπλα (open bolt) το κλείστρο του όπλου στην αρχή του κύκλου (πριν το πάτημα της σκανδάλης) βρίσκεται πίσω και η θαλάμη είναι ανοιχτή (γι αυτό και τα όπλα ανοιχτού κλείστρου είναι κάπως επιρρεπή στο να μαζεύουν βρωμιά και σκόνη στην θαλάμη). Μόλις ο χειριστής πατήσει την σκανδάλη, απελευθερώνεται ένα συσπειρωμένο ελατήριο, σπρώχνει το κλείστρο, αυτό σπρώχνει την σφαίρα μέσα στην θαλάμη και  την σφραγίζει, ενώ ταυτόχρονα σπρώχνει και την σφύρα (ένα κάπως βαρύ μεταλλικό εξάρτημα) και αυτή με την σειρά της τον επικρουστήρα (την βελόνα) που χτυπάει το καψούλι της σφαίρας και το κάνει να εκπυρσοκροτήσει.

Στα κλειστού κλείστρου όπλα, όπως το SPANDAU LMG-08, το κλείστρο βρίσκεται ήδη μπροστά, έχει τροφοδοτήσει την σφαίρα στη θαλάμη και την έχει σφραγίσει. Με το πάτημα της σκανδάλης απελευθερώνεται το ελατήριο που ωθεί την σφύρα και τον επικρουστήρα, ο οποίος χτυπάει το καψούλι της σφαίρας και το εκπυρσοκροτεί.

Από την περιγραφή που κάναμε παραπάνω, βλέπετε την διαφορά των 2 τύπων όπλων: Στα όπλα ανοιχτού κλείστρου, πριν την εκπυρσοκρότηση παρεμβαίνει ο χρόνος κίνησης του κλείστρου και η τροφοδοσία της σφαίρας στην θαλάμη. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι τα όπλα ανοιχτού κλείστρου είναι πιο αργά από τα κλειστού. Η ταχύτητα τους είναι η ίδια, 450-500 βολές/λεπτό και ο χρόνος κύκλου και στα δυο όπλα είναι 120-130 msec (χιλιοστά του δευτερολέπτου).

Δεν θα μας ενοχλούσε ο χρόνος κίνησης του κλείστρου και η τροφοδοσία της σφαίρας στην θαλάμη, αν αυτός ο χρόνος ήταν σταθερός και πάντα ο ίδιος! Επειδή όμως πρόκειται για μηχανικά εξαρτήματα που κινούνται, ο χρόνος αυτός δεν είναι πάντα ο ίδιος. Μπορεί να διαφέρει μερικά μόνο χιλιοστά του δευτερολέπτου από κύκλο σε κύκλο, αλλά πάντως διαφέρει. Ας υποθέσουμε ότι ο χρόνος κίνησης του κλείστρου προς τα εμπρός είναι 25 msec και ο χρόνος μέχρι την εκπυρσοκρότηση είναι 5  msec (από τα 120 msec του κύκλου βολής). Αν το σφάλμα είναι π.χ. 5%, τότε θα υπάρχει μια αβεβαιότητα στον χρόνο από το πάτημα της σκανδάλης μέχρι την εκπυρσοκρότηση του καψουλιού που θα είναι

5% x 30 msec = 1.5 msec (χιλιοστά του δευτερολέπτου)

Στα όπλα κλειστού κλείστρου, από το πάτημα της σκανδάλης μέχρι την εκπυρσοκρότηση παρεμβαίνει μόνο η κίνηση της σφύρας/επικρουστήρα. Αν ο χρόνος αυτός υποτεθεί όπως και προηγουμένως ότι είναι 5 msec, τότε η αβεβαιότητα στον χρόνο από το πάτημα της σκανδάλης μέχρι την εκπυρσοκρότηση, θα είναι

5% x 5 msec = 0.25 msec 

Να λοιπόν γιατί στα όπλα κλειστού κλείστρου γνωρίζουμε με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια πότε ακριβώς θα βγεί η σφαίρα από την κάννη και πότε θα περάσει από τον δίσκο της έλικας!

Οι πρώτες προσπάθειες για συγχρονισμό που έγιναν με το Lewis Gun, κατέληξαν σε αποτυχία επειδή ακριβώς ήταν όπλο τύπου open bolt και δεν υπήρχε η απαραίτητη ακρίβεια στην έξοδο της σφαίρας από την κάννη του όπλου.

Όταν ο πιλότος του αεροπλάνου πατούσε την σκανδάλη του πολυβόλου του, στην πραγματικότητα ενεργοποιούσε ένα σύστημα μοχλών που μετέφερε την κίνηση από ένα έκκεντρο προσαρμοσμένο στον άξονα της έλικας, στην πραγματική σκανδάλη του πολυβόλου. Έτσι ο χρόνος που θα έβγαιναν οι σφαίρες από την κάννη και θα περνούσαν από τον δίσκο της έλικας ήταν καθορισμένος με μεγάλη ακρίβεια! Όταν το έκκεντρο έφευγε από την θέση του, δεν έβγαιναν σφαίρες από το πολυβόλο και ας είχε ο πιλότος πατημένη την σκανδάλη. Έπρεπε το έκκεντρο να ξανα-έρθει στην θέση του.

Δείτε στην παρακάτω εικόνα πως λειτουργούσε ο μηχανισμός συγχρονισμού:


Η λειτουργία του μηχανισμού συγχρονισμού του SPANDAU

Καθώς ο δίσκος με το έκκεντρο ήταν προσαρμοσμένος στον άξονα της έλικας και περιστρεφόταν με την έλικα, το έκκεντρο παλινδρομούσε πάνω-κάτω τον κόκκινο μοχλό "Cam follower". Υπό την προϋπόθεση ότι ο πιλότος είχε τραβήξει το μάνδαλο ετοιμότητας "Trigger Enable", η παλινδρόμηση αυτή μεταδιδόταν στο μοχλό Ζ. Αν ο πιλότος πατούσε την σκανδάλη που βρισκόταν στο μοχλό χειρισμού, τότε τραβούσε το μοχλό Α και έτσι κατέβαινε ο μοχλός Β. Κατ αυτόν τον τρόπο κομπλάριζε η κίνηση και μεταδιδόταν στο μοχλό Γ, ο οποίος ήταν προσαρμοσμένος στην πραγματική σκανδάλη του όπλου, οπότε το πολυβόλο πυροβολούσε.

Έστω και αν ο πιλότος είχε συνέχεια πατημένη τη σκανδάλη του μοχλού χειρισμού, το όπλο δεν πυροβολούσε, αν το έκκεντρο δεν έδινε κίνηση στον κόκκινο μοχλό "Cam follower".

Τα περισσότερα Γερμανικά αεροπλάνα, το θρυλικό τριπλάνο FOKKER DR1, τα ALBATROS κ.ά. έφεραν διπλό πολυβόλο SPANDAU (το EINDECKER είχε μόνο ένα SPANDAU).



Το διπλό SPANDAU στο FOKKER DR.I TRIPLANE. Οι άδειοι κάλυκες οδηγούνταν με κανάλια στο πάτωμα του Cockpit και από εκεί έξω από το αεροπλάνο. Αργότερα το σύστημα αυτό τροποποιήθηκε.


Και λίγα λόγια για την ονομασία "SPANDAU" του όπλου:

Ο αρχικός τύπος του πολυβόλου που χρησιμοποιούσε το πεζικό ήταν το MG-08 που κατασκευαζόταν στα εργοστάσια του Βερολίνου και του SPANDAU. Όμως οι τύποι που κατασκευάστηκαν λίγο αργότερα για τα αεροπλάνα, οι IMG-08 και LMG-08, κατασκευάζονταν όλοι στο εργοστάσιο του SPANDAU. Όταν οι σύμμαχοι κατέριπταν κάποιο Γερμανικό αεροπλάνο, έβλεπαν γραμμένο στα πολυβόλα του, το όνομα "SPANDAU". Έτσι ονόμασαν τα πολυβόλα  των Γερμανικών αεροπλάνων "SPANDAU".  Τώρα, το πρόθεμα "MG" των πολυβόλων προέρχεται από την Γερμανική λέξη "Maschinengewehr" (Μασίνεν-γκεβέρ), που στα Ελληνικά μεταφράζεται ακριβώς σαν "πολυβόλο". Το "08" αναφέρεται, όπως είπαμε ήδη, στην χρονολογία κατασκευής του όπλου από τον Γερμανικό στρατό, το 1908.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του όπλου είναι εν συντομία τα εξής:

Ταχύτητα βολής: 450-500 σφαίρες/λεπτό (αργότερα με booster κάννης έφτασε και τις 600 ).

Βλήμα: Διαμέτρημα 7.92 mm, μήκος 57 mm

Πρακτική εμβέλεια: 2000 μέτρα

Μέγιστη εμβέλεια: 3.600 μέτρα

Βάρος: 26,5 κιλά (σχέτο)

Τροφοδοσία: Υφασμάτινος ιμάντας των 250 σφαιρών

Το MG-08 χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς μέχρι και το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά σε δευτερεύοντα καθήκοντα, καθώς είχε ήδη ξεπεραστεί από πιο σύγχρονα πολυβόλα.



Γιώργος Καρασούλας